Voor deze vijfde editie van het familieweekend hebben Brigitte, Christel, Bert en Louis Champlon gekozen. Champlon, een pittoresk dorp in de Ardennen, dat niet voor elke GPS een makkie is om er zijn eigenaar naar toe te loodsen. Dit, samen met wegenwerken in Luik, leidde ertoe dat we pas allen rond 21.00hr ter plaatse waren. Nadat ook de laatsten zich geïnstalleerd hadden in de jeugdherberg verklaarde “Sensei” deze lustrum editie voor geopend tijdens een korte maar gevatte speech. “Deze weekends zijn het ideale moment voor de clubleden en hun familie om kennis te maken, wat bij te praten en vooral veel plezier te maken” dixit Sensei. Uniek dit jaar was ook de kanariegele T-shirt. Zo wisten we op elk moment wie erbij hoorde en wie niet; is het niet CIS?

Het programma van het familieweekend heeft na vijf jaar een min of meer vaste vorm gekregen. Op vrijdagavond wordt de ruime omgeving verkend, voor de ene is die omgeving al wat ruimer dan voor de andere. Drie elementen komen steeds aan bod tijdens deze wandeling: het moet donker zijn, liefst in een beboste omgeving en het moet ons toelaten de “durvers” van de “watjes” te onderscheiden.

De kinderen vertrokken samen met sensei Bert, voorzien van een voorraad lichtgevende stokjes om de weg uit te stippelen. Bij de volwassenen werden zes groepen gevormd en om te bepalen welke groep als eerste op pad mocht, werden enkele spelletjes pictionary en uitbeelden-met-gebruik-van-maar-één-klinker gespeeld.

Het thema van de wandeling dit jaar, een jonge vrij onbekende legende, die in Champlon de ronde doet. We hebben urenlang gezocht achter die “DORPSGEK”, maar na zoveel gekke figuren in het bos ontmoet te hebben, bleek de keuze te moeilijk. Je moet overigens geen “watje” zijn om toch serieus te schrikken als er plotseling een aap uit de mouw komt. Het lichtende, maar ietwat slijkerige pad, dwars door de bossen, was voor sommigen trouwens al angstaanjagend genoeg op zich. De enige echte langverwachte dorpsgek bleef echter goed verscholen in de donkere nacht. Dan maar zelf wat mensen de stuipen op het lijf jagen dacht Groep 5, die als eerste was vertrokken. Brigitte en Natasha zullen wellicht nog enkele nachten slecht slapen. Bert, hopelijk zijn die foto’s van opengesperde mond en ogen geslaagd.

23.00hr, iedereen is veilig en wel terug in Champlon. Tijd voor het sociale gedeelte waarover Sensei het had. De Rumicubdoos wordt weer boven gehaald en al vlug worden de spelregels betwist en trachten sommigen deze naar eigen goeddunken aan te passen. Zelfs de opeenvolging van de cijfers van 1 t.e.m. 13 is niet echt duidelijk meer voor iedereen. Gezelschapsspelen en “free drinks” zorgen voor de sfeer tot in de vroege uurtjes.

09.30hr, de Heijoshin leden trekken zich op gang voor een nieuwe zware dag. Ze hebben het hier over een voettocht en een lunchpakket. Enkele katers en schoentjes onder de modder zorgen voor enkele S... en F... woorden. Ondanks het slechte weer dat we in juli en augustus tot nu toe hadden, is het dit weekend schitterend weer. We picknicken onder de kerktoren van Champlon bij 28 graden en onderweg wordt een tankstation overvallen door de dorstigen. De uitbaatster van het tankstation beseft wellicht niet dat die ene jeton die ze voor 50 cent verkoopt uiteindelijk voor een heel leger toegang zal verschaffen tot haar gesofisticeerde toilet met zelfreinigende wc-bril. Goeie investering die jeton! Na deze drink- en plaspauze kan iedereen er weer tegen en wordt de dagmars verder gezet. Zelfs bij klaarlichte dag hebben we de “DORPSGEK” niet gevonden en ook het lokale cafe “le SPOOKY” kon ons niet verder helpen.

15.00hr, iedereen heeft de tocht overleefd. Enkele loslopende honden hebben sommigen aan het schrikken gebracht, maar al bij al bleef het rustig. Na een deugddoende douche houdt de ene een siesta, de anderen socialisen tussen de kippenhokken van de lokale MARANS club. De kip met de donkere eieren. Die avond zorgen de mensen van de jeugdherberg voor de BBQ.

18.00hr, de BBQ heeft ons allen gesmaakt, alleen de afwasmachine laat het afweten. Tip: een afwasmachine die aanstaat, laat je beter dicht. Alles staat ondertussen netjes klaar voor het event van de avond “De KWIS”. Een zichtbaar vermoeide en gestresseerde Francis gidst ons ondanks alle microproblemen door het spelreglement. Wat een werk heeft hij er dit jaar ingestoken! De voornaamste spelregel die ons bij het begin van de kwis op het hart werd gedrukt, luidde: “de beslissingen van de jury zijn onaanvechtbaar”. En dus werden de beslissingen van de jury niet aangevochten… Dat dit te maken zou kunnen hebben met het feit dat de grootste discussieerders onder ons toevallig deel uitmaakten van de jury, zouden we uiteraard niet durven insinueren. Even kort samengevat voor diegene die op taalkamp of om andere redenen afwezig waren. Kwisvragen voor groot en klein werden afgewisseld met muziekvragen en fotovragen. Of dit nog niet genoeg was, speelde tactiek ook nog een belangrijke rol. Doorheen de verschillende rondes werd er in het midden van de zaal door afgevaardigden van elke ploeg ge-mens-erger-je-niet om extra jokers in de wacht te kunnen slepen. Per ronde mocht ook telkens een door de groepskapitein aangeduide persoon gaan voelen welke voorwerpen er allemaal in de mysterieuze doos zaten. Het hele gebeuren stak ongelooflijk knap ineen. Sterk Cis, een mooi spektakel dat gezien mocht worden. Kortom als we ooit nog eens zoiets moeten organiseren weten we jou en jou team wel te vinden. Meedoen is uiteraard belangrijker dan winnen, maar toch nog even de uitslag meegeven. Na een lange nek aan nek race sleepten “de verdwaalde dorpsgekken” van sensei Mieke uiteindelijk toch de overwinning in de wacht, vóór de “Snoepers” van Peggy en ZWYCIEZCA van Ann voor wie de laatste twee rondes er teveel aan waren. De winnaars kregen een mooie medaille en sempai Bert zorgde voor een extraatje door de milde schenking van een (volgens insiders weliswaar “zotte”) haan.

24.00hr, Let’s Party. Hoewel de vertolking van “Paradise by the dashboard light” niet zo goed was als vorig jaar, mocht het feestje er best zijn. Gezien de afwezigheid van den duivel, kwamen de kabouterkes uit de kast. Samen met de Rochefort, was de Lachouffe een waardige vervanger van het clubbier. De gewrichten werden gesmeerd, zodat ook de beentjes van diegenen die nog op hun barkruk zaten, vlot over de dansvloer konden bewegen. Zelfs knie- en rugklachten werden dankzij de aanstekelijke dansmuziek vergeten. De micro ging van mond tot mond en de everzwijnen die de streek vrijdag nog niet verlaten hadden, vonden het nu wel de moment. Zeker toen proefondervindelijk werd vastgesteld dat ge een bevroren achterste kunt krijgen als er een voetbalclaxon te dicht in uw geburen komt…

06.00hr, de eerste Belgische MARANS kiekens zijn aangekomen en verstoren de vredige rust die (nog maar net) over Champlon was teruggekeerd. Ik begrijp nu waarom Bert die haan aan de winnaars van de kwis wou schenken. Na het ontbijt is het opmerkelijk stil, een teken dat het wellicht goed was gisterenavond. Beddengoed wordt naar beneden gebracht en bagage verdwijnt in de koffer. Een introductieles Tai Chi, die we in complete SYNERGIE (dixit sensei Bert) volgen, sluit het activiteitenprogramma 2007 af. Jammer, het is weeral voorbij. Ik hoorde verschillende leden zeggen “Dit jaar was één van de betere weekends”. Goeie wijn rijpt met de jaren. De afwezigen hadden weerom ongelijk en diegenen die zich van weekend vergisten zullen dit geen tweede keer laten gebeuren.

See You volgend jaar in de fata morgana-stad Herentals! Wij gaan alvast voor de 5 sterren!